„Dzień Żołnierzy Wyklętych” w naszej społeczności szkolnej.
Wzorem lat ubiegłych, także i w tym roku w naszej społeczności szkolnej zorganizowany został apel upamiętniający „Żołnierzy Wyklętych”. Rozpoczął się od przemówienia Pana Dyrektora, nawiązującego do znaczenia wydarzeń mających miejsce po zakończeniu II wojny światowej. Następnie w krótkim, ale niezwykle treściwym programie słowno – muzycznym uczniowie klas IV – VII przybliżyli trud walki o wolną, niezależna ojczyznę. Apel zakończyła minuta ciszy, podczas której oddaliśmy hołd wszystkim poległym. Żołnierz podziemia niepodległościowego, to żołnierz niezłomny, dla którego słowo ojczyzna to synonim dobra najwyższego, nieprzemijalnego, za który gotowy był oddać swoje życie. Naszym zadaniem jest dziś pielęgnować wiedzę o tych, którzy bez chwili zawahania podjęli walkę z sowieckim najeźdźcą i aparatem policyjnych prześladowań, polskich bohaterów, głównie w latach 1944 – 1953. Apel rozpoczyna nam miesiąc pamięci o żołnierzach wyklętych. W perspektywie kolejnych planowanych działań mamy lekcje historii przybliżające ten okres oraz konkurs wewnątrzszkolny, do udziału w którym już teraz serdecznie zapraszam uczniów klas IV – VII.
Żołnierze Wyklęci byli żołnierzami polskiego powojennego podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego, którzy stawiali opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR. Walcząc z siłami nowego agresora, musieli zmierzyć się z ogromną, wymierzoną w nich propagandą Polski Ludowej, która nazywała ich „bandami reakcyjnego podziemia”. Z kolei osoby działające w antykomunistycznych organizacjach i oddziałach zbrojnych, które znalazły się w kartotekach aparatu bezpieczeństwa, określono mianem „wrogów ludu”. Mobilizacja i walka Żołnierzy Wyklętych była pierwszym odruchem samoobrony społeczeństwa polskiego przeciwko sowieckiej agresji i narzuconym siłą władzom komunistycznym, ale też przykładem najliczniejszej antykomunistycznej konspiracji zbrojnej w skali europejskiej, obejmującej teren całej Polski, w tym także utracone na rzecz Związku Sowieckiego Kresy Wschodnie II RP.
Uczestników ruchu partyzanckiego określa się też jako „żołnierzy drugiej konspiracji” lub „Żołnierzy Niezłomnych”. Sformułowanie „Żołnierze Wyklęci” powstało w 1993 roku – po raz pierwszy użyto go w tytule wystawy „Żołnierze Wyklęci – antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 r.”, zorganizowanej przez Ligę Republikańską na Uniwersytecie Warszawskim. Jego autorem był Leszek Żebrowski.
Liczbę członków wszystkich organizacji i grup konspiracyjnych szacuje się na 120-180 tysięcy. Większość akcji oddziałów podziemia antykomunistycznego było wymierzonych w oddziały zbrojne UB, KBW czy MO. Podziemie niepodległościowe aktywnie działało też na Kresach Wschodnich, szczególnie na ziemi grodzieńskiej, nowogródzkiej i wileńskiej. Ostatnim członkiem ruchu oporu był Józef Franczak ps. „Lalek”, który zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) osiemnaście lat po wojnie – 21 października 1963 roku. Żołnierzy Wyklętych dotknęły ogromne prześladowania. W walkach podziemia z władzą zginęło około 9 tys. konspiratorów. Kolejnych kilka tysięcy zostało zamordowanych na podstawie wyroków komunistycznych sądów lub zmarło w więzieniach. Wciąż są to szacunki. Wysiłek zbrojny i martyrologia drugiej konspiracji nadal wymagają badań.
Fenomen powojennej konspiracji niepodległościowej polega m.in. na tym, że była ona – aż do powstania Solidarności – najliczniejszą formą zorganizowanego oporu społeczeństwa polskiego wobec narzuconej władzy. Żołnierze Wyklęci dzięki swojej działalności przyczynili się do opóźnienia kolejnych etapów utrwalania systemu komunistycznego, pozostając dla wielu środowisk wzorem postawy obywatelskiej.
